Kάποιες φορές η κοινωνική κατακραυγή είναι ο μεγαλύτερος φονιάς και εκείνη πρέπει να καταδικάζεται και όχι οι άνθρωποι..Οι άνθρωποι είναι πιόνια ενός συστήματος που δεν έχει συναισθήματα παρά μόνο νόμους που τιμωρούν. Και μετά είσαι σταμπαρισμένος εφ’ όρου ζωής. Οι άνθρωποι ξεχνούν το καλό συχνά, όμως το κακό δεν το ξεχνούν ποτέ. Κατά βάθος χαίρονται να σου το 8υμίζουν, να σε ισοπεδώνουν, να σε βλέπουν να καταρρέεις. Ποια χαιρέκακα ένστικτα οδηγούν αυτή τη συμπεριφορά τους; Η αμάθεια; Η έλλειψη παιδείας, οι αστικές αντιλήψεις, η νοοτροπία, η χαμηλή αυτοεκτίμηση ή το γεγονός ότι μέσα από τα λάθη και τα πάθη του άλλου λυτρώνονται οι ίδιοι από τα δικά τους; Ουδείς αναμάρτητος, είπε ο Χριστός, και καθώς φαίνεται ο κόσμος το ξεχνούσε. Άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο όλοι έχουν αμαρτήσει και το πληρώνουν ανάλογα. Αν οι άνθρωποι γνώριζαν να αγαπούν περισσότερο και να συγχωρούν, τότε τα λάθη θα ήταν πολύ λιγότερα. Αν οι άνθρωποι δε χλεύαζαν τον πόνο, τότε δε θα δημιουργούσαν ψυχικά συμπλέγματα. Αν οι άνθρωποι νοιάζονταν πραγματικά για το πρόβλημα, δε θα υπήρχε πρόβλημα..