Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Θέλω να σου μιλήσω Θέλω να ‘μαι μαζί σου
Και να σ' αποκοιμίσω Να ‘μαι η αναπνοή σου
Έτσι να με ακούσεις Μη μ' αφήσεις να φύγω
Έρωτα να με λούσεις Αν ερχόσουν για λίγο
Αν μου τηλεφωνούσες Θάνατος η φωνή σου
Που δε ξεχνώ ποτέ Έτσι που με φιλούσες
Λες και ήμουν ζωή σου Σα να πες σε όλα ναι
- Αν μου τηλεφωνούσες
- Δώδεκα
- Θάνατος η φωνή σου
- Κι ούτε ένα τηλεφώνημα
- Που δε ξεχνώ ποτέ
- Τον αριθμό της μοναξιάς μου δεν χτυπάς
και μεγαλώνει η απόσταση για μας
- Έτσι που με φιλούσες
- Δώδεκα
- Λες και ήμουν ζωή σου
- Κι η ελπίδα μου κρεμάστηκε
- Σα να πες σ' όλα ναι
- Σ' ένα τηλέφωνο που έμεινε νεκρό
Και τη καρδιά μου που φωνάζει σ' αγαπώ, ωω...
- Μα δε χτυπάει το τηλέφωνο
- Αν μου τηλεφωνούσες
- Με πνίγει το παράπονο
- Θάνατος η φωνή σου
- Που δεν κατάλαβες ποτέ σου τι περνώ
- Που δεν ξεχνάω ποτέ
- Κι αν έχει γίνει η αγωνία μου βουνό
- Δώδεκα
- Έτσι που με φιλούσες
- Κι αν έχει γίνει η αγωνία μου βουνό
- Δώδεκα
- Έτσι που με φιλούσες
- Κι η ελπίδα μου κρεμάστηκε
- Λες και ήμουν ζωή σου
- Σ' ένα τηλέφωνο που έμεινε νεκρό
- Σα να πες σ' όλα ναι
- Και τη καρδιά μου που φωνάζει σ' αγαπώ
- Δώδεκα, ωω...


Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

[ Untitled. ]


Φ.
Εγώ νιώθω ένα κενό..Μπορεί και όχι..Δεν ξέρω καν αν είμαι καλά, αν είμαι χαρούμενη ή λυπημένη. . Αυτό που ξέρω είναι ότι ΘΕΛΩ να είμαι ΚΑΛΑ και η χαρά μου να μην κρατάει μονάχα για λίγες στιγμές. Χρειάζομαι λίγη παραπάνω δύναμη. Το χρειάζομαι..Γιατί αν έχω δύναμη μπορώ και να δίνω. Να μπορώ να αντιμετωπίζω μόνη μου τις δύσκολες καταστάσεις, τα προβλήματα μου και να προστατεύω μόνη μου τον εαυτό μου χωρίς να έχω την ανάγκη κανενός.-ελεύθερο πνεύμα ξέρω γω(:P)-Να ξέρω τον ηλίθιο λόγο ο οποίος εκεί που θα πετάω στον έβδομο ουρανό θα με κάνει να προσγειώνομαι ξαφνικά..να πέφτω, να χτυπάω και να πονάω κάπως..χωρίς καν να ξέρω το ΓΙΑΤΙ. Απλά τα πράγματα: Αυτό το γιατί θέλω να ξέρω. Ζητάω μήπως πολλά; Από την άλλη σκέφτομαι ότι σ’ αυτό τον (δυστυχώς) άσχημο κόσμο που ζω δεν είμαι μόνη μου. Έχω ανθρώπους γύρω μου που μ’ αγαπάν και με νοιάζονται. Αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που θα προτιμούσα να μην τους γνώριζα ποτέ μου..Και αυτό δεν το λέω γιατί μετανιώνω απόλυτα που υπήρξαν στην ζωή μου-και υπάρχουν ακόμη-αλλά γιατί βαρέθηκα την υποκρισία και την αχαριστία. Βαρέθηκα να προσπαθώ εγώ για όλα και μερικοί που είναι σημαντικοί για μένα να μην νοιάζονται ούτε στο ελάχιστο. Βαρέθηκα να τους βλέπω γύρω μου μόνο από συμφέρον και τίποτε παραπάνω τελικά. Βαρέθηκα να βλέπω τους άλλους να έχουν ΠΑΝΤΑ αυτό που θέλουν και εγώ όχι ενώ ξέρω ότι το αξίζω περισσότερο γιατί έχω αγωνιστεί για να το κερδίσω, έχω ξοδέψει χρόνο για να το κάνω δικό μου και φυσικά το έχω ανάγκη. Εντάξει δεν είμαι αχάριστη..Καταλαβαίνω..Όλα μεσ’τη ζωή είναι. Δεν γίνεται να τα έχουμε όλα και ίσως μερικές φορές εγώ να τα βλέπω από μία απαισιόδοξη οπτική γωνία επειδή αδικήθηκα και προδόθηκα..Και ΘΑ αδικηθώ και ΘΑ προδοθώ…Αλλά μπορώ να ελπίζω τουλάχιστον ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες..και ΘΑ έρθουν..

[ Ι have no ideas.:| ]

Δεν έχω πολλά λόγια..Δεν ξέρω τι να πω και τι να αφήσω βασικά. Όλα μοιάζουν θολά και πολύπλοκα. Είναι πολύ περίεργα τα συναισθήματα που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος και τόσο διαφορετικά-όσο και εμείς οι ίδιοι- που ώρες-ώρες αναρωτιέμαι πώς μπορούν να καταλαβαίνουν οι άλλοι τι νιώθεις τόσο εύκολα και έχουν την ευκαιρία να μας βοηθούν από την στιγμή που ουσιαστικά ακόμα και εμείς δεν έχουμε καταλάβει τι νιώθουμε ξεκάθαρα ακόμα. Όσο τα ζυγίσω όλα αυτά σε έναν άδειο χώρο του μυαλού μου-όσος έχει απομείνει βέβαια-καταλήγω στο συμπέρασμα ότι σπάνια μπορεί να βρεθεί κάποιος που να μας νιώσει πραγματικά και να είναι στο πλευρό μας όταν τον έχουμε ανάγκη εκτός από τον ίδιο μας τον εαυτό. Διαφορετικά δεν υπάρχει εξήγηση. Με το λίγο μυαλό που διαθέτω μπορώ να πω ότι αν δεν έχεις βιώσει μια παρόμοια κατάσταση όσο καλός, θεληματικός ,έξυπνος-όπως θέλετε πείτε το-και αν είσαι δεν μπορείς να καταλάβεις ακριβώς τον άλλον.
Ι
have no ideas..